Czasem spotykamy ludzi, którzy znają się na wszystkim, a przynajmniej sprawiają takie wrażenie. Jednak większość z nas specjalizuje się w jednej dziedzinie. Praca pastoralna na parafii też czasami może być tak wymagająca i czasochłonna, że ksiądz nie jest w stanie zająć się wszystkimi obowiązkami. Wtedy trzeba wybrać to, co jest najbardziej potrzebne.

W 2001 r. jako kleryk Seminarium Misyjnego w Pieniężnie przyjechałem na praktykę misyjną na Tajwan i jestem tutaj do dzisiaj. Po święceniach kapłańskich w 2007 r. służyłem jako wikary w kościele Najświętszego Serca Jezusa w Taipei, a dwa lata później przeprowadziłem się na południe Tajwanu i rozpocząłem pracę na parafii pw. Matki Bożej Fatimskiej, w skład której wchodzi 8 wiosek aborygeńskich (plemię Cou) leżących w górach Ali na wysokości 500 - 1300 m.n.p.m. Sporo czasu zajmuje mi tutaj podróżowanie, gdyż odległości między osadami są dość duże. Na dojazd do najbliższego miasta też muszę poświęcić co najmniej 1,5 godziny jazdy samochodem.

Katolicy stanowią zaledwie ok. 1 % całej populacji Tajwanu. Praca pastoralna ma tu bardziej personalny charakter. Często zdarza mi się mieć katechezy przed chrztem lub pierwszą komunią św. dla jednej osoby.

Po spędzeniu 8 lat w górach stwierdziłem, że większość czasu zajmuje mi tutaj praca z dwoma grupami parafian: ludzie w podeszłym wieku i dzieci. Przynajmniej raz w tygodniu zjeżdżam do pobliskiego miasta Chiayi, gdzie mogę przenocować w domu wspólnoty werbistów. Staram się wtedy regularnie odwiedzać naszych parafian, którzy leczą się w miejskich szpitalach. Większość z nich to oczywiście osoby starsze. Na Tajwanie jest wiele organizacji charytatywnych, także kościelnych, przygotowujących zajęcia dla emerytów, którym często doskwiera samotność. W prawie wszystkich wioskach należących do naszej parafii są takie „szkółki”, niektóre nawet mieszczą się w naszych salkach katechetycznych. Babcie i dziadkowie mogą tam kilka razy w tygodniu spędzić przedpołudnie, ucząc się prostego rękodzieła, tradycyjnych pieśni i tańców, a nawet uczestniczą w zawodach sportowych. Rano przed zajęciami mogą zmierzyć ciśnienie i poziom cukru we krwi, a w południe zjeść razem posiłek.

Dzieci na Tajwanie codziennie, od poniedziałku do piątku spędzają w szkole ponad 8 godzin, po lekcjach często muszą jeszcze iść na korepetycje. W naszych wioskach w czasie sezonowych zbiorów pędów bambusa i herbaty rodzice często nie mają czasu, by zaopiekować się własnymi dziećmi. Dzięki pomocy Taiwan Catholic Mission Foundation zorganizowaliśmy świetlicę dla dzieci z dwóch wiosek. Od poniedziałku do czwartku, w godz. 17:00 – 20:00 uczniowie szkół podstawowych mogą tam odrobić lekcje i zjeść kolację. Dzieci aborygeńskie chętnie uczą się też tańczyć i śpiewać. Jest też czas na lekcje katechezy i wspólną modlitwę. Kilkoro uczniów dzięki zajęciom w świetlicy poznało nasz Kościół i przyjęło chrzest.

Pomimo wielu obowiązków na parafii, staram się często zaglądać do świetlicy. Czasami organizuje transport darów od życzliwych ludzi, którzy szczególnie w czasie świąt starają się wesprzeć nas materialnie. Po skończonych zajęciach ok. godz. 20:00 jest czas odwożenia do domu uczniów, które mieszkają dalej. Oprócz tego, że jestem wtedy kierowcą, muszę też czasem odpowiadać na intrygujące dzieci pytania, na przykład: „Czy w Polsce są samochody wyścigowe?” Uczniowie chętnie dzielą się także swoimi radościami i smutkami. Dzięki pracy z dziećmi nabieram szacunku do wszystkich ludzi, także do tych najmniejszych. Każdy człowiek, niezależnie od wieku jest ważny w oczach Boga.

o. Piotr Budkiewicz SVD, Tajwan

Jeżeli chcesz wspomóc działalność misyjną o. Piotra Budkiewicza SVD, możesz przekazać dowolną ofiarę pieniężną na konto:

Nazwa konta: Komisja Episkopatu Polski ds. Misji

Konto – PEKAO S.A. I O/ Warszawa

Numer konta: 06 1240 1037 1111 0000 0691 6772

Tytuł przelewu –  Patronat PIOTR BUDKIEWICZ