1. Uroczystość Objawienia Pańskiego podkreśla, że Syn Boży przyszedł na świat dla zbawienia wszystkich ludzi. Dlatego z głębi serca wznieśmy uwielbienie Jego wierności i słowami papieża Franciszka wypowiedzmy: „błogosławimy Ciebie, Panie, Boże Najwyższy, który uniżyłeś się dla nas. Jesteś niezmierzony, a stałeś się maluczkim; jesteś bogaty, a stałeś się ubogim; jesteś wszechmocny, a stałeś się słabym”. Wszystko to uczyniłeś dla naszego zbawienia.

Dzisiejsza uroczystość ukazuje nam powołanie pogan do wiary, otwarcie horyzontów zbawienia dla wszystkich narodów. O tym wyśpiewaliśmy za Psalmistą: „Uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi” (Ps 72,11). O tym także mówi w wizji prorok Izajasz: „I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu … Wszyscy oni przybędą ze Saby, ofiarują złoto i kadzidło, nucąc radośnie hymny na cześć Pana” (Iz 60,6). A św. Paweł podkreślając, że poganie są uczestnikami zbawienia tak powiedział: „poganie już są współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię”.

Dzisiejsza uroczystość budzi w nas uczucie wdzięczności dla misjonarzy, którzy przynieśli światło wiary na polską ziemię i zaszczepili ją w sercach naszych przodków. To Kościół ponad 1050 lat temu przyniósł Polsce Chrystusa. Od tego czasu cieszymy się tym skarbem wiary. Ale mamy także świadomość, że jeszcze prawie pięć miliardów ludzi na świecie nie słyszało o Chrystusie. Świat współczesny potrzebuje misjonarzy i misjonarek, którzy poniosą Dobrą Nowinę o zbawieniu aż po krańce ziemi, na współczesne peryferie.

2. Uroczystość Objawienia Pańskiego ukazuje nam Trzech Mędrców ze Wschodu, którzy dowiedzieli się o nowo narodzonym Królu żydowskim. Ujrzeli jego gwiazdę na Wschodziei wybrali się w drogę na poszukiwanie Boga. Pytali po drodze: „Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon” (Mt 2,2). Widząc znak gwiazdy, odczytali go i wyruszyli w drogę, odbyli długą podróż – to była ich droga wiary.

Kiedy doszli do groty betlejemskiej „zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; padli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, mirrę i kadzidło”. Mędrcy uznali w Dziecięciu Jezus zapowiadanego Mesjasza, Zbawiciela świata. Oni wyznali swoją wiarę w Jezusa Chrystusa.

Wpatrujemy się dzisiaj w Mędrców ze Wschodu i zadajemy sobie pytanie, kim oni byli?. Byli to ludzie ówczesnej nauki i kultury, badacze przyrody i dostrzegający w niej ślady Boga. Byli to ludzie niespokojnego serca, nie zadowalali się swoją pozycją społeczną, swoim materialnym uposażeniem. Oni poszukiwali czegoś więcej. Byli ludźmi poszukującymi Boga, byli w drodze do Niego. Chcieli poznać prawdę o Bogu, o człowieku, i o świecie.

Mędrcy ze Wschodu dzisiaj nas tego uczą. Szukajmy Boga i obyśmy Go odnaleźli, doświadczyli Jego obecności, Jego miłości, Jego miłosierdzia w naszym życiu i w świecie.

Oni byli ludźmi, których cechowała odwaga i pokora wiary. Odpowiedzieli na zaproszenie samego Boga, by w imieniu narodów pogańskich oddać chwałę Synowi Bożemu. Trzeba było odwagi, by opuścić swoje obserwatoria astronomiczne, by przyjąć znak gwiazdy, jako nakaz wyruszenia, aby wyjść ku temu, co nieznane, niepewne, na drogi, na których czyhało wiele niebezpieczeństw. W tym wyjściu okazali samemu Bogu „posłuszeństwo wiary”.

Dzisiaj możemy uczyć się od nich tej odwagi wychodzenia, wyruszania w drogę, a więc zejścia z wygodnej kanapy i wejścia w dobre buty. Oni uczą nas, że Boga można odkryć i poznać poszukując prawdy. Oni nigdy by nie przyszli do Betlejem, gdyby nie było w nich głębokiego pragnienia poszukiwania prawdy. Bóg daje nam znaki. Odczytujmy je i zawierzmy Jemu. Jesteśmy wezwani, by udać się do Betlejem, aby znaleźć Dziecię i Jego Matkę i jak Trzej Królowie wyznać w Niego wiarę. Uczmy się tej wiary od Mędrców. Wiara jest łaską i konieczną do zbawienia. Jak słyszymy w Ewangelii: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,16).

Bóg daje nam gwiazdę, światło, które nas zaprowadzi do Jezusa. Tą gwiazdą jest Kościół, jest drugi człowiek. Tą gwiazdą, która wskazuje drogę do Chrystusa winien być każdy ochrzczony. To Jezus do nas wszystkich mówi: „Idźcie i głoście”. Wyruszmy w drogę niosąc Ewangelię do innych. Czyńmy to na wzór Mędrców, którzy „inną drogą udali się do swojego kraju”, jak słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii. Każdy kto spotkał Boga staje się innym człowiekiem. Kto spotkał Boga, ten jest przynaglony, nie tylko skorygować swoje drogi życiowe, ale nieść Go innym, dzieląc się z innymi pięknem tego spotkania.

Ten Chrystusowy nakaz: „Idźcie i głoście”. przypomniana nam o tym w roku duszpasterskim i pozostaje nieustannie naglącym zadaniem. Trzeba, abyśmy całym sercem włączyli się w misyjny trud Kościoła. Bez względu na to, jakim powołaniem życiowym Bóg nas obdarzył, na mocy chrztu świętego wszyscy jesteśmy, jak uczy nas papież Franciszek uczniami-misjonarzami (Evangelii Gaudium, 120).

3. W dniu dzisiejszym jesteśmy zapraszani, by przyłączyć się do Orszaku Trzech Króli organizowanego w wielu miastach naszej Ojczyzny. Orszak tworzą zwyczajni ludzie, którzy z entuzjazmem i radością chcą wspólnie z rodzinami oraz przyjaciółmi świętować narodziny Chrystusa. Niech udział w Orszaku uświadomi nam jeszcze dobitniej drogę do wiary Trzech Mędrców. Niech przypomni nam patronów tegorocznego roku liturgicznego w Polsce: św. Br Alberta, który przychodzi do nas ze słowami: „Bądźcie dobrzy jak chleb” i bł. Honorata Koźmińskiego, który nam mówi: „W Jezusie Chrystusie znajdziesz wszystko, czego szukasz i pragniesz”. Niech udział w Orszaku uczy nas odwagi, pokory i wytrwałości na drodze naszej wiary. Niech przypomina nam, że mamy także innym pomagać odnaleźć drogę do Chrystusa i wspomagać duchowo i materialnie misjonarzy i misjonarki.

4. W dniu dzisiejszym jesteśmy uwrażliwiani na działalność misyjną Kościoła oraz wspomaganie tych, którzy niosą orędzie Chrystusa aż po krańce świata. Obchodzimy ten dzień pod hasłem „Idźcie i głoście …” Z misjonarzami na peryferie świata. Obecnie, 2007 misjonarek i misjonarzy z Polski głosi Ewangelię w 97 krajach świata. Opuścili swe domy rodzinne, wspólnoty i diecezje, by wśród trudności i przeszkód dzielić się skarbem wiary i służyć najuboższym z ubogich. Misjonarze przez swoją działalność stają się znakiem nadziei dla opuszczonych, sierot, starców, bezdomnych i wykluczonych. By prowadzić wspaniałe dzieła ewangelizacyjne potrzebują naszej pomocy duchowej i materialnej. Wszyscy możemy im pomóc świadczyć o Chrystusie. Dzisiaj, zgodnie z zaleceniem Konferencji Episkopatu Polski, ofiary zebrane we wszystkich parafiach naszej ojczyzny przeznaczone są na Krajowy Fundusz Misyjny. Z tego funduszu utrzymuje się również Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, gdzie przygotowują się kapłani, siostry zakonne, świeccy do posługi misyjnej.

4. Objawienie Pańskie jest też patronalnym świętem Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci. W Polsce w tym dniu dzieci stają się nowymi członkami tego Dzieła. Na całym świecie tego dnia dzieci należące do Papieskiego Dzieła Dziecięctwa Misyjnego łączą się w modlitwie. Przebrane w stroje symbolizujące 5 kontynentów stają się kolędnikami misyjnymi, a zebrane w czasie kolędowania ofiary przekazują swoim rówieśnikom z krajów misyjnych, w tym roku dla dzieci z Tajlandii. Dzieci, jako kolędnicy wiernie naśladują świętych Trzech Królów, pukają do naszych domów, aby kolędą prosić o datek dla dzieci w krajach misyjnych. Chrystus daje nam dzisiaj możliwość obdarowania Go w tych, którzy są biedni i potrzebujący. On nas zapewnia, że „Wszystko cokolwiek uczyniliśmy jednemu z tych braci najmniejszych, mnieście uczynili” (Mt 25,40). Dzisiaj możemy dołączyć do świętych Trzech Mędrców, aby Dziecięciu ofiarować swe dary.

5. W imieniu wszystkich polskich misjonarek i misjonarzy oraz tych, którzy przygotowują się do wyjazdu na misje, składam serdeczne Bóg zapłać za modlitwę i ofiarność, poprzez które wyraża się nasza troska o misje. Dziękuję chorym i cierpiącym za ofiarowanie swoich cierpień w ich intencjach. Życzę Wam, byście wzrastając w wierze doświadczyli tej radości, jaką daje dzielenie się wiarą, nadzieją i miłością z innymi.