„Idźcie i głoście ewangelię”
Ks.Krystian Sokal, Arktyka
Chrystusowe wezwanie do posługiwania na ewangelicznym zagonie zawiera w sobie nie tylko zaproszenie, czy też obietnicę nagrody, że „otrzymamy stokroć więcej i życie wieczne”, ale rysuje przed nami także i perspektywę pokonywania trudności.
Często są to przeszkody bardzo prozaiczne. Oto w lutym 2017 r. doświadczyłem w arktycznej rzeczywistości czegoś takiego. Przyleciałem na misje, gdzie od dłuższego czasu nie ma kapłana. Było już ciemno. Trudno było kluczem trafić do zamka, aby dostać się do środka, gdzie przywitał mnie chłód i zamarznięta w zbiorniku woda. Trzeba było przetrzymać noc, a rankiem natopić śniegu, aby się umyć i narąbać lodu, aby przygotować ciepłą herbatę. Oczywiście, że trzeba było zorganizować naprawę pieca i rozmrozić wodę, aby misja mogła funkcjonować.
Wydawało się, że już się uporałem ze wszystkim, aby rozpocząć posługę duszpasterską. Jednak nie, bo okazało się, że rury doprowadzające paliwo do ogrzewania są niewłaściwe, bo są to rury wodne. Na szczęście i tę przeszkodę udało się usunąć.
Po ludzku rzecz biorąc, to wypadałoby usiąść i płakać. Misjonarz jednak musi być świadom, że nad wszystkim czuwa Opatrzność Boża, w ręku której jestem jakimś narzędziem, które w duszach ludzkich ma rzeźbić Boży pejzaż.
Nie ulega wątpliwości, że pierwszym przedsięwzięciem pracy misyjnej jest być z tymi ludźmi do których posłał nas Bóg. W dodatku, nie można czekać, aż oni przyjdą do nas, ale samemu trzeba pukać do ich drzwi. Tym sposobem szukałem dzieci do pierwszej komunii i do chrztu świętego. Ogłaszałem, że przed każdą mszą świętą jest okazja do spowiedzi. Szybko okazało się, że to jeszcze nie wszystko. Modlitwa różańcowa i post powodowały, że ocieplał się klimat wiary. Do tego zachęcało wezwanie Boskiego Mistrza, że „jest taki rodzaj złych duchów, który można wypędzić tylko postem i modlitwą”. Jednym słowem jest to misterium, które na pewno w wieczności zostanie w pełni odczytane.
Dzisiaj mogę powiedzieć, że słowa z ewangelii według św. Jana (J 4,34): „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” nie były czystym przypadkiem, aby stały się mottem mojego kapłańskiego posługiwania, ale rzeczywistością, która się uskutecznia. Mam wrażenie, że to Chrystus, wręcz bierze mnie za rękę i prowadzi tam, gdzie on to uważa za słuszne. Z takiego rachunku wynika, że On decyduje, kto i gdzie może wykonać to, co w danej chwili jest potrzebne.
Ten obraz jest dość wyraźnie ukazany chociażby w Dzienniczku św. siostry Faustyny. „Idźcie i głoście ewangelię” staram się uskuteczniać z każdym człowiekiem napotkanym w mojej codzienności życia. Nie przywiązuje do tego wagi, czy jest to katolik czy też nie. Przyjacielska rozmowa pozwala bliżej się poznać. Daje możliwość, aby ofiarować jakieś drukowane słowo przybliżające rozumienie prawd wiary.
Bardzo ważnym elementem posługi ewangelicznej jest cierpliwość, bo wzrost Bożego ziarna dokonuje się w pewnym misterium wyczekiwania. Takim klasycznym przykładem na arktycznej misji jest oczekiwanie, aby ludzie (nie tylko młodzi) zawierali sakramentalny związek małżeński, gdyż w ich świadomości nadal tkwi to, aby kobieta rodziła dzieci, bo to jest najważniejsze.
Nie ulega wątpliwości, że uśmiech, to pierwsza strona ewangelii i bardzo dobre kazanie. Serdeczność zawsze otwiera drzwi do ludzkich serc.
Ks.Krystian Sokal
Zobacz również:
Jeżeli chcesz wspomóc działalność misyjną ks. Krystiana, możesz przekazać dowolną ofiarę pieniężną na konto:
Nazwa konta: Komisja Episkopatu Polski ds. Misji
Konto – PEKAO S.A. I O/ Warszawa
Numer konta: 06 1240 1037 1111 0000 0691 6772
Tytuł przelewu – Patronat KRYSTIAN SOKAL
