+JEZU, ufam Tobie! Alleluja+

Kochani Przyjaciele misji!                                                                                                                                   Ogród Miłosierdzia, 11.03.2014

 Z okazji Świąt Wielkanocnych życzę Wam tego samego, co zeszłego roku: życzę Wam zmartwychwstania do lepszego życia, do coraz ściślejszego zjednoczenia z Panem Jezusem Miłosiernym, szczególnie przez Sakrament Pokuty, który jest darem Miłosierdzia Bożego! Tydzień po Wielkanocy jest święto Miłosierdzia Bożego. Kto uważa, że ma nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego, ten ma obowiązek rozszerzania tegoż nabożeństwa. Do św. Faustyny Matka Boża powiedziała: „Ja dałam Zbawiciela światu, a ty masz mówić światu o Jego wielkim miłosierdziu i przygotować świat na powtórne przyjście Jego, który przyjdzie nie jako miłosierny Zbawiciel, ale jako Sędzia sprawiedliwy… Mów duszom o tym wielkim miłosierdziu póki czas zmiłowania. Jeśli ty teraz milczysz, będziesz odpowiadać w on dzień straszny za wielką liczbę dusz…” (Dz.II-635).

 Mając to na uwadze, tak jak zeszłego roku, mam zamiar cztery razy „ruszać w teren”, który „moja ekipa” (w Surabaya) przygotowuje wcześniej umawiając się z proboszczem danej parafii. Niestety, są jeszcze proboszczowie, której takiej zbawczej akcji w swej parafii nie przyjmują… No i diabeł się cieszy, a Matka Boża płacze!

fot. krzysztof-kryza.flog.pl

 Tak jak zeszłego roku, tak w tym roku w listopadzie wyruszyłem na Jawę i wróciłem do domu 29 grudnia. Plan był na 28 ale samolot („Merpati” - tj. gołąb) jak zwykle (!) nie przyleciał na czas do Kupang (Timor) i musiałem tam przenocować. Aby było to bardziej „odczuwalne” – miałem pokój od strony b. głośnej ulicy. A przecież w Ogrodzie Miłosierdzia to nawet komara nie słyszę! Tak miałem szczęście, że w tym czasie nie było powodzi w Dżakarcie (bo bym nie dojechał na lotnisko) i że żaden z licznych na Jawie wulkanów nie wybuchł, jak to się teraz stało. Wulkan Kelud (1731m), jeden z „niepozornych” na wschodniej Jawie narobił teraz kłopotu i szkody niesamowitej przysypując okolice dalekie piaskiem i kamieniami(!). Wszystko (w TV) wyglądało jakby śniegiem przysypane. Do nas tu na Flores (prawie 1000km) nic nie doszło, bo wiatr wiał na zachód. Ale na północ od wyspy Flores (ok.100km) jest aktywny wulkan (Rokatenda) i już raz nas trochę „przyprószyło” popiołem (choć nie było to w czas Popielca!). w tym roku na brak deszczu i wody nie narzekamy i dzięki Bogu na „nadmiar” też nie, jak to się dzieje teraz na świecie. Czyżby to były jakieś „znaki na niebie i ziemi”? Warto może i tak o tych kataklizmach pomyśleć, prawda?

 Niektórzy pytają, kiedy przyjadę na wakacje? Jak dobrze pójdzie, to mam zamiar to zrobić w 2017 roku, czyli na sześćdziesięciolecie kapłaństwa – „jak Bóg da!” poleca tu św. Jakub. A następny list planowany na gwiazdkę (abyście mieli czas odpisać!!!). Czas szybko mija – starajmy się więc dobrze czynić – póki czas! Słonecznie pozdrawiam. Niech Wam Pan Jezus błogosławi. Wasz wdzięczny za modlitwy i ofiary.

o. Czesław Osiecki SVD  

(werbista, na misjach w Indonezji (Flores) przebywa od 1965 roku. Pisze wiersze, jest autorem wielu artykułów i książek o tematyce misyjnej oraz o swojej pracy na wyspie Flores. Za wybitne zasługi w propagowaniu kultury polskiej i osiągnięcia w pracy misyjnej otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski)

NADZIEJA PTASZKA (wiersz o. Osieckiego)