fot.:ks.Marek Woldan, Papua Nowa Gwinea

Bliskość z Bogiem i życie coraz większą miłością, które możemy postawić sobie jako cel duchowego odrodzenia, jest możliwe w Duchu Świętym, który jest dawany jako Uświęciciel. Pomaga nam stawać się coraz bardziej na obraz i podobieństwo Boga. Uzdalnia nie tylko do unikania grzechów, ale urzeczywistnia w nas oblicze Chrystusa, aby być doskonałym jak Ojciec jest doskonały. Pomaga dokonywać rzeczy wielkich, na miarę tych, które Jezus obiecał: „Kto we mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni, bo ja idę do Ojca” (J 14,12). Jednych uzdalnia do świętego życia w miłości na co dzień, innych do męczeństwa.

Ważne jest, by być świadomym faktu, że Kościół jest dziełem nie tylko Jezusa, ale i Ducha Świętego, który ciągle w nim żyje i chce prowadzić Go również po drogach współczesności, dawać dary do nowych apostolskich wyzwań; te same, które dawał na początku. Duch Święty wraz z Chrystusem tworzy wspólnotę – Kościół, który ma być i jest dla nas jeszcze lepszym narzędziem do osiągania jedności z Bogiem i między sobą. Zmartwychwstały Pan po męce i śmierci, które ofiarował za nas jako przeproszenie Boga Ojca za nasze grzechy, w następnym etapie przygotowywał swoich uczniów na przyjęcie Ducha Świętego. Apostołowie otrzymali Go w dniu Pięćdziesiątnicy.

Duch Święty – „obietnica Ojca” był nie tylko darem dla Apostołów, ale dla wszystkich powołanych: „Bo dla was jest obietnica i dla dzieci Waszych, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz” (Dz 2,39). Jezus posłał Go swoim uczniom i nadal posyła, by nieść światło i moc. Duch Święty nie zakończył kierowania Kościołem. On dalej prowadzi go w jego misji. Pierwsze wspólnoty apostolskie były tego świadome. Łukasz zapisał, że wierni w Antiochii byli przygotowywani i wysłani na misję rozprzestrzeniania się Kościoła przez Ducha Świętego (por. Dz 13.1-12). Rozwój misji w Azji Mniejszej przez Pawła, Sylasa i Tymoteusza kontynuowany był w mocy Ducha Świętego.

Duch Święty nadal żyje i działa w swoim Kościele. Pragnie prowadzić go jako wspól

notę i jego poszczególne jednostki. Sobór Watykański II określił Kościół mianem „misterium” tzn. tajemnicy jedności Boga z człowiekiem. Jego istota tkwi w ścisłym zjednoczeniu rzeczywistości boskiej i ludzkiej – pełne tajemnicy, a jednak realne udzielanie się Boga przez Ducha, by człowiek stał się nowym stworzeniem, dzieckiem Boga na życie wieczne, aby doświadczał pełni życia (KK nr 1).

W Kościele Duch Święty upodabnia nas do Chrystusa przez życie we wspólnocie wiary, która jest szczególnym miejscem obecności Chrystusa. W tej wspólnocie każdy z osobna doświadcza dotyku Bożej łaski. Dzieje się to podczas udzielania sakramentów, ale też we wspólnocie wiary możemy doświadczać znacznie więcej łask i otrzymywać więcej szczególnych darów, którymi Duch Święty obdarowuje wierzących dla wspólnego dobra. To dary duchowe zwyczajne tzn. służące do uświęcania nas osobiście, które coraz bardziej czynią nas bliższymi Bogu. Ale również inne – szczególne, nadzwyczajne, określane z języka greckiego charyzmatami, aby w naszej rzeczywistości, w naszym świecie, konkretnym życiu, jeszcze z większą gorliwością i skutecznością pomagać sobie nawzajem jako wspólnota Kościoła i być znakiem dla niewierzących. To jest pierwsze i najważniejsze zadanie misjonarek i misjonarzy jako świadków Ewangelii mocą Ducha Świętego.

o. dr Kazimierz Szymczycha SVD