„Ty, potrzebujesz …… mych kropli potu”

Modlący się katolicy w kościele św. Józefa

To cytat z „Barki” od którego chcę zacząć opis moich pierwszych wrażeń z pracy na misjach w Pakistanie. A to dlatego, że przez 56 lat mojego życia mniej wylałem potu niż przez 8 miesięcy, które spędziłem w Karaczi. To doświadczenie jest nie tylko moje, ale i współbraci Bernarda i Józefa z którymi od 1 lipca ubiegłego roku jestem na misjach. Jesteśmy ze Zgromadzenia Braci Albertynów, przyjechaliśmy do Karaczi, aby podjąć pracę z ubogimi. Te obfite krople potu związane są nie tyle z ciężką pracą, ale z klimatem, który tutaj zastaliśmy. Znależliśmy się w dżungli ponad 20 milionowego miasta (siódme w świecie co do ilości mieszkańców) nad morzem arabskim, w ubogiej i niebezpicznej (zwłaszcza nocą) dzielnicy Malir. Zamieszkaliśmy w domu, który od kilkunastu lat prowadzi dzielna świecka misjonarka z Malty, Baji (czyt. Badżi) czyli siostra starsza. Mieszkamy z 50 bezdomnymi i chorymi mężczyznami, z czego 15 to katolicy. W Karaczi mieszka około 200 tysięcy katolików, jest 15 parafii i około 100 kościolów katolickich. My znajdujemy się w parafii św. Tomasza Apostoła.

Miejskie pastwisko w Karaczi

Co najbardziej mnie zaszokowało po przylocie do Karaczi ?

Ruch uliczny, który trzeba zobaczyć, bo nie sposób go opisać, oraz upał od rana do wieczora i nocą jego symbolem jest topiące się mydło w łazience. Dotychczas 4 razy mieliśmy krótki deszcz. W ostatnią niedzielę odprawiałem Mszę św. dla jednej wspólnoty pod gołym niebem i zapytałem, a jak sobie radzicie jak jest deszcz ? Odpowiedziano mi ze ździwieniem, u nas w niedzielę nie ma deszczu.

Pozytywne wrażenia:

Katedra św. Patryka w Karaczi

1. Zastaliśmy tutaj wspólnoty katolików żywe, młode, rozśpiewane. Przywitano nas w wielu wspólnotach wręcz po królewsku.
2. Zwykli muzułmanie, których spotykamy w domu, w sklepie, w warsztacie, w sąsiedztwie, na ulicy są dla nas życzliwi. Już przy wyjściu z lotniska, jeden z pracowników zwrócił się do nas: Welcome to Pakistan.
3. Pozytywne wrażenie wywarli na mnie mężczyźni ubrani na biało, wychodzący wczesnym rankiem z modlitwy w meczecie (kobiety i chłopcy do 14 r. życia modlą się w domu).
4. Miłym akcentem dla mnie było spotkanie z dwoma Polkami. S. Pulcheria z Nowego Sącza ze Zgromadzenia SS. Misjonarek Miłości, doświadczona misjonarka pracująca w Brazyli, Afganistanie, a obecnie w Karaczi. Równie dzielna Asia Kusy z Lublina, która wyszła za mąż za muzułmanina z Karaczi i tutaj mieszka z ich synkiem Michałem.
5. Podoba mi się zwyczaj spotkań z wiernymi po liturgiach. Błogosławieństwo z modlitwą i nałożeniem rąk. Ich gościnność i szczera radość z przyjęcia gościny.

Polskie groby w Karaczi

6. W sklepach nie ma alkoholu, a na ulicach pijanych osób.
7. Nowe doświadczenie przeżycia okresu zimy pod zielonymi palmami, w ogrodzie pełnym kwiatów, przy ciepłym morzu, kolacji na dachu, odprawieniem Pasterki na boso.
8. Dobra łączność z Polską, sprawnie działający internet, bogactwo smacznych owoców, pięknych strojów.
9. I jeszcze jedno miłe zaskoczenie: w państwie islamskim, w centrum miasta, duży katolicki cmentarz i na nim godnie spoczywa 58 Polaków, w mogiłach wykonanych z białego marmuru. To nasi rodacy, wracali z łagrów sowieckich do Polski przez Karaczi. Dziękowałem Bogu, że w Dniu Zadusznym mogłem złożyć kwiaty na ich mogiłach, wśród nich jest i dziecko 1 dzień życia.

Na koniec kilka negatywnych doświadczeń:

1. Brud w mieście, zapylenie, nieprzyjemne zapachy.
2. Strzelanina prawie każdą noc, uzbrojeni ludzie na każdym kroku.
3. Braki w dostawie prądu, wody, gazu, które komplikują codzienne życie.
4. Zbyt ostra kuchnia pakistańska, jedzenie palcami, brak schabowego i swojskiej kiełbasy.
5. Komary, które mimo różnych zabezpieczeń i tak piją naszą krew.
6. Brak wieczerzy wigilijnej.

Dziękuję wszystkim, którzy wspierają misjonarzy ! Polecamy się modlitwie.

Br. Euzebiusz Dyduch