Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

Mamy już trzecią niedzielę Adwentu, już czas myśleć o życzeniach bożonarodzeniowych. A ze względów technicznych jest to najodpowiedniejszy czas gdyż jestem teraz w mieście i mam jako taki dostęp do internetu. W mieście jestem ponieważ odwożę na lotnisko gości-wolontariuszy. Przez półtora miesiąca gościli-pracowali na Madagaskarze mój brat Stefan i jego kolega Stanisław. Stanisław jest budowlańcem, Stefan monterem konstrukcji stalowych. Wspólnymi siłami, oczywiście przy wsparciu całej wioski, postawili zaporę. Miejscowość nazywa się Tsitanadro (tam gdzie nie dochodzi słońce), rzeka Sakavoy (złapanie krokodyla).

Tak jak cały kraj, tak również Tsitanadro boryka się z problemem braku żywności. Tradycyjny system życia, uprawy, hodowli nie pasuje do nowych wyzwań jakie niesie życie. Prace nad tą zaporą były już przygotowywane przez dwa lata. Dzięki dobrodziejom z Europy, jak również dwóch wolontariuszy i ich rodzin oraz pełnego zaangażowania mieszkańców wioski udało się sfinalizować to dzieło. Dzięki zaporze wioska uzyskała ponad 30 hektarów ryżowiska, czyli raz tyle ile miała dotychczas. A jeśli starczy wody w rzece to i do 60 hektarów ryżowiska więcej.

Jeśli mam składać podziękowania to oczywiście najpierw Panu Bogu, namacalnie i to wielokrotnie doświadczaliśmy Jego miłosiernej opieki. Następnie Wam, Dobrodzieje i Wolontariusze, to przecież dzięki waszym „wdowim groszom”, odmówienie sobie by pomóc innym, mogliśmy podjąć się takiego dzieła. I na końcu mieszkańcom wioski. Chyba nie należało by to nazwać podziękowaniem, bo przecież pracowali dla siebie, ale dla mnie był to kolejny Boży cud. Już sto lat głosi się Chrystusa wśród tego ludu - plemię Bara, Sakalava, Tandroy. Wiele dzieł robiło się dla nich, szkoły, drogi, ośrodki zdrowia, zapory, nowe rodzaje hodowli i uprawy, kościoły, stołówki dla dzieci itd… Ale nigdy nie słyszałem aby ktokolwiek opierał powodzenie dzieła na zaangażowaniu społecznym tutejszej ludności. Np. organizacje humanitarne, które robią kursy dla kobiet jak opiekować się dzieckiem, płacą kobietom aby na taki kurs chciały przyjść, bo inaczej nie będą miały słuchaczy. Dlatego tak trudny jest rozwój tego społeczeństwa. Bałem się, że wasze pieniądze i trud wolontariuszy pójdzie na marne.

To wioska przyszła do mnie z prośbą o wybudowanie zapory, zgodziliśmy się, ale podstawowy warunek jaki postawiliśmy to pełne zaangażowanie się wioski. I przez dwa lata przygotowywaliśmy do tego ludzi. Moim pierwszorzędnym celem nie była zapora i te 30 z górą hektarów ryżowiska, ale społeczne zaangażowanie się wioski. Z lekką dumą patrzyłem na to, że to chrześcijanie byli główną siłą napędową naszego dzieła. Stanowią oni zaledwie 20% mieszkańców wioski, ale to dzięki nim od dwóch lat istnieje tam szkoła w której katechista jest nauczycielem, a teraz powstała zapora.

Nie mieliśmy koparki, ciężarówki, betoniarki. Cement i potrzebne materiały część drogi odbyły łodziami, część na wozach zaprzęgniętych w woły a niejednokrotnie i na plecach. I to nie tylko mężczyźni pracowali, ale również kobiety i dzieci. Rozbrajający był widok jak dzieci w wieku 10 - 12 lat niosły 50 kg worek cementu. Grupka 10 dzieciaków podkładała drągi pod worek i tak go niosła. Czy też jak na wyścigi, które więcej przyniesie, nosiły piasek. Z podziwem patrzyłem na kobiety w ciąży czy też z kilku-miesięcznym dzieckiem w chuście na plecach jak wspólnie z nami pracowały.

Nie było łatwo, były momenty, że żałowałem podjętego się tego zadania, czy też wątpiłem w jego powodzenie. Ale Bogu niech będą dzięki dotrwaliśmy do końca.

Z okazji nadchodzących świąt Bożego Narodzenia życzę wszystkim błogosławieństwa Bożej Dzieciny.

Niech Pan błogosławi i strzeże.

ks. Ludwik Wawrzeczko MSF

Jeżeli chcesz wspomóc działalność misyjną ks. Ludwika, możesz przekazać dowolną ofiarę pieniężną na konto:

Nazwa konta: Komisja Episkopatu Polski ds. Misji

Konto – PEKAO S.A. I O/ Warszawa

Numer konta: 06 1240 1037 1111 0000 0691 6772

Tytuł przelewu –  Patronat LUDWIK WAWRZECZKO